Sala im. Romana Longchampsa de Bérier

usytuowana dokładnie pod Aulą Leopoldyńska, podobnie jak Oratorium Marianum nie zajmuje pełnej szerokości budynku – od strony południowej towarzyszy jej równoległy korytarz prowadzący do dawnych pomieszczeń Typografii i drukarni uniwersyteckiej, o czym informuje kartusz nad drzwiami. Chociaż Sala im. R. Longchampsa zajmuje tylko sześć przęseł, zwężający się ku zachodowi korytarz stwarza iluzję o wiele dłuższego, niż faktycznie jest. Z czasem z przestrzeni sali, od strony wschodniej zostało wydzielone pomieszczenie, anektujące jedno przęsło dawnej sali. Dodatkowa ściana, usytuowana pod filarami podtrzymującymi emporę Auli Leopoldyńskiej, wzmocniła nadwerężoną stabilność konstrukcji budynku.
Wnętrze to o zachowanym wystroju architektonicznym w formie mocno uwidocznionych gurtów sklepiennych połączonych ze ścianami za pośrednictwem wydatnych wsporników wolutowych, swoją formą, podobnie jak pozostałe reprezentacyjne sale Uniwersytetu, wykazuje bliskie związku z twórczością Krzysztofa Tauscha. Poza plastycznymi wolutami, jedynym elementem dekoracyjnym sklepienia jest klucz gurtu środkowego przęsła ozdobiony sztukateryjnym kartuszem z literami IHS.

Przez wiele lat sala ta była salą wykładową dla Szkoły Metafizyki i Logiki, Schola Metaphysices et Logices. W XIX wieku, funkcjonując jako Biała Sala służyła studentom, jako miejsce do nauki i uprawiania szermierki. Uniwersytet Wrocławski nie tylko zapewniał nauczycieli szermierki, fechtmistrza i asystentów, którzy nadzorowali ćwiczenia; równocześnie senat ustalał zasady szermierki. Popularność i powszechna znajomość szermierki, oraz upowszechniające się zwyczajne korporacyjne, spowodowała w drugiej połowie XIX wieku niebezpieczne upowszechnienie się wśród studentów zwyczaju pojedynkowania się. Mimo krytyki, szermierka była traktowana jako jeden z najbardziej popularnych elementów starej tradycji uniwersyteckiej. Jej wyrazem było ufundowanie przez władze Wrocławia dla Uniwersytetu Wrocławskiego w roku 1904 fontanny zwieńczonej figurą szermierza dłuta Hugo Lederera.
Po wojnie sala była wykorzystywana jako jedna z większych sal wykładowych Uniwersytetu, głównie dla bardzo licznych studentów Wydziału Prawa.

W ostatnich latach XX wieku, dzięki budowie nowych gmachów Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii można było zwolnić salę od nadmiernej eksploatacji. W 2002 roku po kapitalnym remoncie zaprezentowano w niej wystawę, 300 lat Uniwersytetu Wrocławskiego 1702-2002″, która stanowiła oprawę plastyczną obchodów jubileuszowych Uniwersytetu. Do 2011 roku była jedyną salą ekspozycyjną Muzeum UWr kiedy to po remoncie pomieszczeń na parterze zachodniego skrzydła gmachu głównego dołączyły do niej – Sala im. Stefana Banacha oraz Sala pod Filarem

Sala im. Stefana Banacha

Stefan Banach (1892-1945), polski matematyk, jeden z przedstawicieli lwowskiej szkoły matematycznej.
W latach 1922–1939 kierował jednym z zakładów w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, rozwijając – obok dużej aktywności dydaktycznej – wielką działalność naukowo-badawczą. Stał się wkrótce największym autorytetem w analizie funkcjonalnej. Wokół niego (spotykając się w słynnej kawiarni Szkockiej) koncentrowała się plejada młodych talentów; która pod kierownictwem Steinhausa wyrosła na lwowską szkołę matematyczną. W 1929 zaczęli wydawać własny organ, poświęcony analizie funkcjonalnej Studia Mathematica.
W salach im. Stefana Banacha oraz Romana Longchampsa de Bérier prezentowana jest wystawa stała poświęcona historii nauki i nauczania na Uniwersytecie Wrocławskim.

Sala Pod Filarem

Początkowo pomieszczenie to zajmowała funkcjonująca od 1731 r. uniwersytecka drukarnia (Typographia). W 2011 r. po gruntownym remoncie sala weszła w skład zreorganizowanego Muzeum UWr. W Sali pod Filarem prezentowane są wystawy czasowe – obecnie „Co kryje Ziemia?”.

Patroni sal

Roman Longchamps de Bérier (1883-1941), polski prawnik cywilista, członek Komisji Kodyfikacyjnej RP, ostatni rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Największym dziełem Longchamps de Bériera był kodeks zobowiązań z 1933 r. i związana z nim praca w Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej. Kilka dni po wkroczeniu do Lwowa wojsk niemieckich, w nocy z 3 na 4 lipca 1941 r., został wraz z trzema dorosłymi synami aresztowany przez hitlerowców, tej samej nocy cała czwórka została zamordowana na Wzgórzach Wuleckich.

31 marca 1947 wniosek Dziekana Wydziału Prawa
19 kwietnia 1947 Uchwała Senatu

Stefan Banach (1892-1945), polski matematyk, jeden z przedstawicieli lwowskiej szkoły matematycznej. W latach 1922–1939 kierował jednym z zakładów w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, rozwijając – obok dużej aktywności dydaktycznej – wielką działalność naukowo-badawczą. Stał się wkrótce największym autorytetem w analizie funkcjonalnej. Wokół niego (spotykając się w słynnej kawiarni Szkockiej) koncentrowała się plejada młodych talentów; która pod kierownictwem Steinhausa wyrosła na lwowską szkołę matematyczną. W 1929 zaczęli wydawać własny organ, poświęcony analizie funkcjonalnej Studia Mathematica.

20 listopada 1985 wniosek Rady Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii
27 listopada 1985 Uchwała Senatu